Jul 31, 2010
Memoirs of a Geisha


Você está aqui: Home » Arquivos de July 2010
Você está aqui: Home » Arquivos de July 2010
Você está aqui: Home » Arquivos de July 2010
Você está aqui: Home » Arquivos de July 2010
1920 წლის 20 იანვარს სამხრეთ იტალიის პროვინციულ ქალაქ - რიმინიში ერთი სრულიად ჩვეულებრივი ბიჭი დაიბადა. ბიჭის დედა საკმაოდ ეჭვიანი გახლდათ, რის გამოც, ოჯახში ხშირად ეწყობოდა კონფლიქტური სცენები. ამ კინკლაობებმა ბიჭზე თავისი კვალი დატოვა.
ბიჭი უცნაური იყო. სკოლაში არათუ ცუდად, საერთოდ არ სწავლობდა. მის თანაკლასელებს სიცოცხლის ბოლომდე უკვირდათ, თუ როგორ გადადიოდა ის კლასიდან კლასში. ამხანაგიც უცნაური იყოო, ამბობდნენ მისი თანაკლასელები: ”არც ცუდი, არც კარგი, რაც მთავარია, დამოუკიდებელი. არავის ემორჩილებოდა”.
ცხრა წლისა პირველად მოხვდა ცირკში, სადაც ჯამბაზებით მოიხიბლა. ამის შემდეგ თოჯინების კეთება დაიწყო, ხატავდა, კომიქსებით ერთობოდა. ერთი სიტყვით, საკუთარ ფანტაზიებში ცხოვრობდა.
18 წლის რომ გახდა, მიხვდა, რომ ”სამი წამებულის” მოედანსა და კორსო დ’ავგუსტოზე ხეტიალი მობეზრდა. აღარც ადრიატიკის სანაპირო ხიბლავდა და არც ადგილობრივი ”გრანდ-ოტელი”. ამის გააზრებისთანავე დატოვა რიმინი და რომში გადაბარგდა. წასვლისას დედას აღუთქვა, რომ უნივერსიტეტის იურიდიულ ფაკულტეტზე ჩააბარებდა.
- ასეც მოხდა, - იხსენებს ის მოგვიანებით, - მაგრამ ლექციებზე არ მივლია. მე ხომ დედას ამას არ შევპირებივარ? თანაც გაზეტში ვმუშაობდი..
გაზეთის გარდა ბიჭი სადაზღვეო აგენტად და ვიტრინების გამფორმებლად მუშაობდა. რამდენიმე ხელობის გამოცვლის შემდეგ კი ჟურნალისტობა გადაწყვიტა.
”ჩემი წარმოდგენა ჟურნალისტებზე ამერიკული ფილმებიდან მოდიოდა. ვიცოდი, რომ მათ დიდებული ავტომობილები და ქალები ჰყავდათ და ამიტომ ვესწრაფვოდი ჟურნალისტიკას, რათა ერთიც მიმეღო და მეორეც. თუმცა, დიდი დრო გავიდა, ვიდრე ჰონორარით თუნდაც ერთ ლაბადას ვიყიდიდი”, - იხსენებს სინანულით.
ახალგაზრდობაში ფულთან ცუდად იყო საქმე, უფრო ცუდად კი, მუსოლინის არმიასთან, რადგან ჯარში წასვლის ასაკი უწევდა, წასვლა კი პრინციპულად არ სურდა. გამოსავალსაც მალე მიაგნო: ავადმყოფობა მოიგონა, ექიმი მოისყიდა და...
და მშვიდად განაგრძო ჟურნალისტური და სხვა საქმიანობა. ამ პერიოდში მუშაობდა როგორც რადიოში, ისე ოპოზიციურ სატირულ ჟურნალ ”მარკუს ავრელიუსში სადაც მისი, როგორც სცენარისტის ნიჭი, დღითიდღე იხვეწებოდა. ამის ნათელი მაგალითი რობერტო როსელინის შეთავაზება გახლდათ. 24 წლის ახალგაზრდა ”რომი - ღია ქალაქის” გადაღებაზე დაკავდა, რობერტო როსელინი კი, გარკვეულწილად, მისი პირველი მასწავლებელი გახდა.
მოგვიანებით, ბიჭი თავის ავტობიოგრაფიაში დაწერს: ”სექსთან, სპაგეტთან და ცირკთან ერთად ჩემზე დიდი შთაბეჭდილება მოახდინა კინომ, ჩემი ცხოვრების პირველ ათწლეულში კინო ჯერ კიდევ მუნჯი იყო, მხოლოდ შემდეგ გამოჩნდა ხმოვანი სურათები. ჩარლი ჩაპლინი, ძმები მარქსები, ჰარი კუპერი, ფრედ ასტერი და ჯინჯერ როჯერსი ჩემი ცხოვრების განუყრელ ნაწილად იქცნენ.”
ჰო, მერე რა, რომ 18 წლის ასაკში დატოვა რიმინი, ადრიატიკის სანაპირო, პროვინციული ”გრანდ ოტელი”, სამი წამებულის მოედანი თუ კორსო დ’აუგუსტო. ფედერიკო ფელინიმ ხომ ეს ყველაფერი გენიალურ ”ამარკორდში” აღწერა.
გაგრძელება იქნება...
გააგრძელე კითხვა...Você está aqui: Home » Arquivos de July 2010
"ყველა ხელოვნებიდან ჩვენთვის მნიშვნელოვანია კინო" (ლენინი)
კინო ეს არის ერთგვარი ფსიქოლოგიური ამოცანა. და ყურების დროს ჩვენ ვცდილობთ მის ამოცნობას, ყველანაირ კინოს ადამიანი ღებულობს თავისებურად, თავისებურად ესმის და გამოაქვს დასკვნები.
ალბათ სანამ გადავალთ ჩვენი ბლოგის დანიშნულებაზე და მოგითხრობთ უამრავ ინფორმაციას კინოებზე და ზოგადად კინემატოგრაფიაზე, უნდა იცოდეთ რა არის კინო, საიდან მოდის ეს ხელოვნება და ვინ იყო მისი დამფუძნებელი. რადგან კინოს ყურება და შემდეგ რჩევის მიცემა ნებისმიერს შეუძლია, ამიტომ ეს ბლოგი საფუძვლიანად მოგითხრობთ ამ ხელოვნების შესახებ და ეცდება გააღრმავოს თქვენი ცოდნა.
1895 წელი არის კინემატოგრაფიის დაბადების წელი, საფრანგეთი კი კინემატოგრაფიის დამფუძნებელი ქვეყანა და ზუსტად ამ ქვეყანაში იმართებოდა „კინემატოგრაფ ლიუმერის“ ჩვენები. ლიუმერი - ეს არის კინოს დამფუძნებლების გვარი, ძმებ ლუის და ოგუსტასი. Lumiere - ფრანგულად ნიშნავს სინათლეს, და როგორც წერენ ფრანგი მწერლები (წიგნში, რომლიდანაც მე ამ პოსტს ვწერ) ზუსტად ბედმა განსაჯა ეს ძმები ამ ხელოვნებისთვის და თავიდანვე ამ დანიშნულებით დაიბადნენ, რადგან სინათლე შემოეტანათ კინემატოგრაფიაში.
რასაც ხედავენ დღეს 21 საუკუნის ხალხი და უკვე უემოციოდ აღიქვავენ, არ უკვირთ, მე-19 საუკუნის ბოლოს იმ ხალხმა ნახა ეს ყველაფერი პირველად. ზუსტად ძმებ ლიუმერების ჩვენებაზე მისული ხალხი, რომლებსაც არ დაენანათ ერთი ფრანკის გადახდა, მოუთმენლად ელოდნენ სასწაულს. ჩვენება გაიმართა პარიზში „გრან კაფეში“, როდესაც ხალხი ჩავიდა, მათ დაინახეს ერთ მხარეს დიდი თეთრი „ნაჭერი“, მეორე მხარეს კი ყუთი, რომელიც ჰგავდა უზარმაზარ ფოტოაპარატს.
და დაიწყო ჩვენება, ოთახში ჩაქვრა შუკი და სინათლემ გაანათა თეთრი „ნაჭერი“. მათ დაინახეს თავიანთი ქალაქის სურათები და რამოდენიმემ შეიცხადა, რისთვის მოგვიყვანესო. მაგრამ ვერ მოასწრო მაყურებელმა შეცხადება, რომ გამოჩნდა სურათზე ცხენი, ერთი სურათი ცვლიდა მეორეს და მოძრაობის ეფექტს ჰქმნიდა. მერე უზარმაზარი მატარებელი, რომელიც სულ უფრო დიდებოდა და თითქოს უახლოვდებოდა მაყურებელს, ისე რეალურად გამოიყურებოდა ეს ყველაფერი, რომ რამოდენი ადამიანმა წამოიკივლა.
ჩვენების ბოლოს კი იყო კომედიური გადახვევა სადაც ხუმარა, პატარა ბიჭმა წყალი შეასხა მებაღეს, ეს სახეში წყლის შესხმის მომენტი კი იყო ნაჩვენები დეტალურად. ეს მოკლე გადახვევა კი შემდგომში იყო უამრავი კომედიური დადგმის საფუძველი.
ძმებ ლიუმერების აპარატი იყო მოსახერხებელი და მარტივად აწყობილი, დიდ ყუთში იყო განლაგებული ობიექტივი, გრეიფერი - მექანიზმი, რომლითაც მოძრაობს ფირი, ობურატორი - ობიექტივის დასახური საშუალება,ფირის შეცვლის დროს და ორი კასეტა. აპარატს მართავდნენ ხელით და ფირის მოძრაობის სიჩქარე იყო 16 კადრი წამში. ამიტომ პირველი კინოოპერატორები ითვლებოდნენ კინომექანიკებად.ლუი ლიუმერი აცხადებდა რომ შექმნა ეს აპარატი ერთ ღამეში, როდესაც ძალიან სტკიოდა თავი.
ამის მერე ძმებ ლიუმერებმა დაგეგმეს პირველი პრემიერები პარიზში და დიდი პოპულარობით სარგებლობდნენ.
Você está aqui: Home » Arquivos de July 2010